De vermaarde Cicero, in zijn 3. boek van de tusculaensche vragen, verwondert hem niet zonder merckelijke reden, dat, na dien wij bestaen uyt Ziele en Lichaem, voor de Sieckten des Lichaems een Konste gevonden is, om deselve te genezen; en datter geen moeyten gedaen en wert om de Genees-Konste der Zielen te vinden, en hare quellingen te hulpe te komen. De gebreken des Lichaems werden gemeenlick gerekent 't werk alleen van de doctoren of Medicijns te wesen, en die van de Ziele voor de Theologanten gelaten. Maar also onsen Galenus wel ernstigh vermaent, datmen hem niet en moet inbeelden, dat 't alleen de Philosophen soude betreffen, de Bewegingen der Zielen te bestieren; maer dat het oock het werck is van de Medicijn, dewijl de selve niet alleen den Geest en 't Gemoet en beschadigen, maer oock 't Lichaem van sijn Gesontheyt berooven; so ist meer als reden, dat wy volgende de vermaeninge van dien grooten Leermeester, oock alhier, daar wy 't Lichaem leeren bewaren voor Sieckte, niet over en slaen van ´t gene eenighsins de selvige kan toesenden gelijk daer zijn de Passiën en Bewegingen des Gemoets, die van verscheyden Wijs/gerige Sieckten der Zielen genoemt werden. 
 "Alle onse macht, seyde de Romeynsche schrijver Sallustius, bestaet in Gemoet en Lichaem. Wy gebruycken meest de heerschappye van 't Gemoet ofte den Geest, en den dienst van 't Lichaem. Dit behoorden voorwaer wel also te geschieden, maar 't gaet dikwils soo by den Mense, dat hij den Geest maeckt tot een dienstknecht van de Lichamelicke wellusten. Jae de Schrijver selve van die goede spreucken wert mede sulcx te last geleyt van den Out-vader Laetantius, dat hy sijn eygen goede spreucke met fijn quaet en ongebonden leven soude te niet gedaen hebben.